 |
| Ο βιολοντσελίστας Pieter Wispelwey |
Είναι πραγματικά ελπιδοφόρο το γεγονός στη δύσκολη εποχή που βιώνει ο τόπος, να βλέπει κανείς το κοινό να γεμίζει τις αίθουσες συναυλιών αναζητώντας παρηγοριά και ελπίδα στους κόλπους της μουσικής. Οι μουσικές εκδηλώσεις που παρακολουθήσαμε πρόσφατα, τράβηξαν τη προσοχή και το ενδιαφέρον πολλών φιλόμουσων ακροατών.
Ειδικότερα, στις 5/11, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Δ. Μητρόπουλου), ακούσαμε τον Δανό Pieter Wispelwey να ερμηνεύει τις έξι Σουίτες για σόλο βιολοντσέλο, BWV 1007-1012, του J.S. Bach. Πολλούς επαίνους έχουν κερδίσει οι δύο ηχογραφήσεις του κύκλου (η πρώτη έγινε κατά την δεκαετία του ’80, ενώ η δεύτερη στο τέλος της δεκαετίας του ’90). Ο καλλιτέχνης έχει συμβιώσει με τα έργα αυτά για πάνω από τριάντα χρόνια και έχει ασχοληθεί σε βάθος μαζί τους.
Η ωριμότητα της σκέψης του ξεχώρισε σε κάθε μια από τις Σουίτες που ακούσαμε πρόσφατα. Προσέγγισε τους κεφαλαιώδους σημασίας αυτούς μουσικούς μονολόγους με ιδιαίτερη γνώση της ερμηνευτικής αισθητικής του ύφους μπαρόκ. Επέλεξε ζωηρές ταχύτητες και έφερε στο προσκήνιο τους ποικίλους χορευτικούς ρυθμούς με ανάλαφρη δοξαριά. Δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει με εύστοχη σκέψη τα ρητορικά και στοχαστικά στοιχεία. Ωστόσο, κυρίως κατά την τεχνικά και νοηματικά δυσπρόσιτη Σουίτα αρ. 6, παρατηρήθηκαν παρατεταμένες τονικές αστάθειες.
Την επόμενη βραδιά (6/11), στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ωνασείου Ιδρύματος ακούσαμε συναυλία της Καμεράτα-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου. Παίζοντας σε όργανα εποχής η ορχήστρα απέδωσε με προσοχή στην εκφορά του μουσικού κειμένου τα τέσσερα Κοντσέρτα RV 157, 564a, 409 και 484 του A. Vivaldi. Εδώ, θετική κρίθηκε η συμβολή των σολίστ Sergiu Nastasa και Γιάννη Μαυρίδη, βιολί, Γιάννη Παπαγιάννη και Δημήτρη Βάμβα, μπαρόκ όμποε, και Αλέξανδρου Οικονόμου, μπαρόκ φαγκότο.
Όμως, δεν κρύβουμε ότι το ενδιαφέρον μονοπώλησε ο αστέρας της βραδιάς Max-Emanuel Cencic, διαπρεπής κόντρα τενόρος της εποχής μας, ο οποίος ερμήνευσε άριες του G.F. Handel από τις όπερες Tamerlano, HWV 18, Rinaldo HWV 7, Giulio Cesare in Egitto, HWV 17, και Alessandro, HWV 21. Με εξαιρετική μουσικότητα, υποδειγματική τεχνική, αστραφτερές κολορατούρες και δραματική δύναμη ο Κροάτης τραγουδιστής μετέφερε τα ευγενικά συναισθήματα και τον έντονο αισθησιασμό της μουσικής του πολύτιμου Handel.
Δυστυχώς, η συνοδεία της ορχήστρας δεν στάθηκε στο ίδιο ποιοτικό επίπεδο λόγω ανεπαρκούς τονικού συντονισμού των οργάνων και έλλειψης ειλικρινούς εκφραστικής πνοής.
 |
Ο κόντρα τενόρος Max-Emanuel Cencic |