 |
| Σκηνή από τον "Βαφτιστικό", όπως παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Μέγαρου Μουσικής Αθηνών. |
Από το καλοκαίρι του 1918, που
πρωτοπαρουσιάστηκε, μέχρι τις μέρες μας, η κοσμαγάπητη οπερέτα με τίτλο Βαφτιστικός,
του Θεόφραστου Σακελλαρίδη, δεν έχει χάσει καθόλου από τη λάμψη της. Με
άμεσο τρόπο πετυχαίνει να ενθουσιάζει γενιές ολόκληρες. Τόσο η μουσική όσο και
το libretto
(και τα δύο φέρουν την
υπογραφή του Σακελλαρίδη) φωτίζουν μια γοητευτική εποχή, που μολονότι
είχε να αντιμετωπίσει δύσκολους πολέμους (η πλοκή τοποθετείται κατά την περίοδο
των Βαλκανικών πολέμων), δεν έχανε την αισιοδοξία και το κέφι της για ζωή και
έρωτα.
Θα θυμίσουμε, ότι το 1952, λίγο μετά
τον θάνατο του Σακελλαρίδη (ο οποίος σημειώνουμε ότι πέθανε φτωχός, το
1950), η οπερέτα (σε διασκευασμένο σενάριο της Ανθής Ζαχαράτου),
αποτέλεσε θέμα κινηματογραφικής ταινίας με έξοχους πρωταγωνιστές τους Ανθή
Ζαχαράτου (πρώτη κινηματογραφική της εμφάνιση), Μίμη Φωτόπουλο και Αλέκο
Αλεξανδράκη (η φωνή του διαπρεπούς τενόρου Πέτρου Επιτροπάκη
ακούγεται στα μουσικά μέρη). Η επιτυχία της ασπρόμαυρης ταινίας, που μέχρι τις
μέρες προβάλλεται συχνά από τα τηλεοπτικά κανάλια, αύξησε τους θαυμαστές της
οπερέτας του Σακελλαρίδη.
Πρόσφατα (23/10, Μέγαρο Μουσικής
Αθηνών, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη), παρακολουθήσαμε ανέβασμα της οπερέτας.
Επρόκειτο για μια συμπαραγωγή του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του
Ελληνικού Φεστιβάλ (η παραγωγή είχε πρωτοπαρουσιαστεί σον ίδιο χώρο, το
περασμένο καλοκαίρι, 3 και 4/7, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ). Τόσο από μουσικής
όσο και από εικαστικής άποψης, η παραγωγή κρίθηκε απολαυστική.
Ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου
πρόσθεσε τη δική του σφραγίδα ποιότητας, συνεργαζόμενος με τη
σκηνογράφο-ενδυματολόγο Marie Noelle Semet
και τον υπεύθυνο φωτισμού Αντώνη Παναγιωτόπουλο. Έστησε μια παράσταση
φρέσκια και ελκυστική, που σεβόταν το πνεύμα του συνθέτη και τα ζητούμενα της
παρτιτούρας. Τα κοστούμια της Semet, κομψά, συνεπή και καλά σχεδιασμένα,
τα λειτουργικά σκηνικά της ίδιας, όπως και οι εξαιρετικές χορογραφίες του Ισίδωρου
Σιδέρη, όλο παλμό και τσαχπίνικη γοητεία (έξοχο το μπαλέτο των τσιγγάνων),
συνέβαλαν στην επιτυχία.
Ο αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου
καθοδήγησε τους τραγουδιστές (μονωδούς και χορωδούς) και την ικανότατη
Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής, σε ερμηνευτικά εύφορα μονοπάτια.
Έσκυψε με μουσικολογικό ενδιαφέρον πάνω από την παρτιτούρα φροντίζοντας για μια
ιστορικά ενημερωμένη ερμηνεία της (επέστρεψε στην αυθεντική ενορχήστρωση του
έργου). Με λεπτότητα γούστου και μουσική ακρίβεια, πρόσφερε μια αναλυτική
ανάγνωση και φώτισε τόσο τους πικάντικους χορευτικούς ρυθμούς όσο και τις
λυρικές-νοσταλγικές μελωδίες.
Η διανομή σχηματίστηκε από μια
ομάδα πολύ καλών τραγουδιστών, που απέδωσαν θαυμάσια. Πιο συγκεκριμένα,
οι Τζίνα Φωτεινοπούλου (Βιβίκα) και Ειρήνη Καράγιαννη (Κική)
έδειξαν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή τους ρόλους τους. Δίπλα τους, οι Γιάννης
Χριστόπουλος (Χαρμίδης) και Δημήτρης Ναλμπάντης (Ζαχαρούλης)
τραγούδησαν και έπαιξαν με κέφι τους ερωτιάρηδες συζύγους. Άρτιος στην
ενσάρκωση του Συνταγματάρχη υπήρξε ο Ζάχος Τερζάκης, με πληθωρικό
ταλέντο, ωραία φωνή και υποκριτική άνεση. Σωστός στους μικρότερους
ρόλους του Μαρτή και του Γκρανκάσα ήταν και ο Θανάσης Δήμου.
Στον ρόλο του Κορτάση, ο ηθοποιός Θανάσης
Τσαλταμπάσης κέρδισε τις εντυπώσεις και τα χειροκροτήματα: με κωμική λάμψη,
χιούμορ και δυνατή φωνή, έπλασε έναν μάλλον αφελή, αλλά ιδιαίτερα συμπαθή
ήρωα.
Η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων
(διεύθυνση χορωδίας, Σταύρος Μπερής) τραγούδησε με προσοχή το μουσικό
κείμενο, χόρεψε (!) και πρόσφερε πολλά χαμόγελα. Ο σκηνοθέτης έδωσε
πρωταγωνιστικό ρόλο στη χορωδία, ενθαρρύνοντας τα μέλη της να παίξουν και να
εκφραστούν με οίστρο.
Μια δροσερή και υποδειγματικά
συντονισμένη παράσταση, που κύλησε ευχάριστα.