Ο αρχιμουσικός Peter Tiboris
Ο Ελληνοαμερικανικός αρχιμουσικός Peter Tiboris είναι ο ιδρυτής και γενικός διευθυντής της μουσικής εταιρείας MidAmerica Productions, των ορχηστρών Manhattan Philharmonic και Pan-European Philharmonia, όπως και του Διεθνούς Φεστιβάλ Αιγαίου. Ο τελευταίος θεσμός έχει έδρα την Σύρο και κάθε καλοκαίρι δίνει την ευκαιρία στο κοινό του νησιού και των επισκεπτών του να παρακολουθήσουν σειρά από μουσικά και θεατρικά δρώμενα. Το Φεστιβάλ Αιγαίου έχει αποκτήσει πολλούς θαυμαστές και φέτος είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε δύο από τις πολλές μουσικές δραστηριότητές του, σε δύο διαφορετικούς χώρους της Ερμούπολης.
Ειδικότερα, στις 16/7, στο πανέμορφο θέατρο Απόλλων, σχεδιασμένο σύμφωνα με τα πρότυπα διάσημων ιταλικών λυρικών θεάτρων, παρακολουθήσαμε παράσταση της όπερας La Traviata του Giuseppe Verdi (σημειώνεται ότι το κομψό αυτό θέατρο εγκαινιάστηκε στις 20/4/1864 με τον Rigoletto, μια άλλη διάσημη όπερα του ίδιου συνθέτη).
Με σωστή αίσθηση του ύφους και με ιδιαίτερη γνώση και σεβασμό στις ανάγκες της φωνής, ο Tiboris πρόσφερε μια γεμάτη δραματικότητα, λυρισμό και ευαισθησία ερμηνεία του κοσμαγάπητου βερντιανού μελοδράματος. Υπό την καθοδήγησή του, η Pan-European Philharmonia Orchestra και οι Χορωδίες Tulsa Oratorio Chorus και University of Georgia Opera Ensemble, απέδωσαν θαυμάσια τα μέρη τους. Ιδιαίτερα καλοί κρίθηκαν στην πλειοψηφία τους και οι πρωταγωνιστές. Πιο συγκεκριμένα, η Natalia Ushakova (Traviata) τραγούδησε με γεμάτη φωνή και διάθεση εξερεύνησης του συναισθηματικού κόσμου της διάσημης ηρωίδας που ενσάρκωνε. Ερμήνευσε με συναισθηματική ένταση και έφερε στην επιφάνεια την πιο εύθραυστη πλευρά του χαρακτήρα της Violetta. Ο Israel Lozano (Alfredo) είχε αρκετές καλές στιγμές, εντούτοις η φωνή ακουγόταν καταπονημένη και όχι ιδιαίτερα υγιής στις άριες και στις μεγάλες σκηνές (προφανώς ο τενόρος αντιμετώπιζε κάποια μορφής αδιαθεσία την συγκεκριμένη μέρα). Ο Frederick Burchinal (Giorgio Germont) ήταν πειστικότατος ως πατέρας του ήρωα, ξεδιπλώνοντας με τη βαθιά φωνή του την ανησυχία και τους προβληματισμούς του ρόλου. Τους μικρότερους ρόλους κράτησαν με συνέπεια οι Μαρισία Παπαλεξίου (Flora Bervoix), Josephine Delleda (Annina), Joseph Brent (Gastone), Brent Davis (Barone Douphol), Benjamin Dawkins (Marchese D’ Obigny) και Richard Block (Dottor Grenvil).
Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο προικισμένος όσο και διεθνώς διάσημος χορογράφος Renato Zanella, που πρόσφατα ανέλαβε τη θέση του Διευθυντή Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής: χρησιμοποίησε με εξυπνάδα τη μικρή σκηνή του θεάτρου, κίνησε τους τραγουδιστές και τη χορωδία με έμπνευση και όπως αναμενόταν, με έντονο χορευτικό οίστρο. Τα σκηνικά ήταν απλά και τα κοστούμια, καλαίσθητα.
Την επόμενη βραδιά (17/7), στην πλατεία Μιαούλη, ακούσαμε τη σκηνική καντάτα του Carl Orff με τίτλο, Carmina Burana. Η σύνθεση, ολοκληρωμένη το 1936, αποτελεί ένα από τα διασημότερα έργα χορωδιακής μουσικής τους εικοστού αιώνα και ασφαλώς το αρτιότερο έργο του δημιουργού της. Βασισμένο σε εικοσιτέσσερα μεσαιωνικά ποιήματα, είναι γραμμένο για σολίστ, χορωδίες και ορχήστρα. Το τιμόνι της Pan-European Philharmonia και των αμερικανικών Χορωδιών (Taghkanic Chorale, Durango Choral Society, Sardis Presbyterian Church Sanctuary Choir, The Knox Choir of Presbyterian Church, Warwick Valley Chorale, Brevard Community College, Tulsa Oratorio Chorus, Nova Voce) κράτησε με επιτυχία ο Tiboris. Ο αρχιμουσικός πέτυχε να φέρει στην επιφάνεια τόσο το επικό όσο και το ερωτικό στοιχείο της παρτιτούρας. Οι χορωδίες απέδωσαν με ζωντάνια και όρεξη, ενώ από τους σολίστ ξεχωρίσαμε τη σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, η οποία με ωραιότατη δροσερή φωνή, καθαρή τεχνική, τονική ακρίβεια και αψεγάδιαστες ψηλές νότες, κέρδισε τις εντυπώσεις στα μέρη «Siqua sine socio», «Stetit puella», «Ιn trutina» και «Dulcissime». Ο βαρύτονος Frederick Burchinal, που τόσο μας είχε εντυπωσιάσει την προηγουμένη βραδιά στον ρόλο του Giorgio Germont, είχε εκφραστικά δυνατές στιγμές αλλά φωνητικά δεν ήταν πάντα επαρκής. Ούτε ο κόντρα τενόρος Παύλος Ζαχαριάδης ευχαρίστησε: υπήρξε τονικά αβέβαιος στο σαρκαστικό «τραγούδι του ψημένου κύκνου» (Olim lacus colueram) και οι χαμηλές του νότες μετά δυσκολίας ακούγονταν (αναφέρουμε ότι μολονότι πολλοί κόντρα τενόροι έχουν ερμηνεύσει τη συγκεκριμένη άρια, ο Orff ήξερε τι ήθελε όταν συνέθετε το μέρος αυτό ειδικά για φωνή τενόρου που τραγουδάει falsetto προκειμένου να εκφράσει την αγωνία του κύκνου που ψήνεται). Βέβαια, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι ο χώρος ήταν ανοιχτός και η ηχητική ενίσχυση μάλλον προβληματική, γεγονός που στεκόταν εμπόδιο στην προβολή του ήχου της φωνής των τραγουδιστών.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με αποσπάσματα από τη Σουίτα Ζορμπάς του Μίκη Θεοδωράκη, ερμηνευμένα με ένταση και γνήσιο κέφι από τον Tiboris και την ορχήστρα του. Δικαιολογημένα ενθουσιώδη υπήρξαν τα χειροκροτήματα του κοινού στο τέλος της συναυλίας.